Immunosupresja – wymagający sprzymierzeniec na trudne czasy* Immunosuppression – tough ally in torrid time

Immunosupresja to stan charakteryzujący się osłabieniem bądź zahamowaniem odpowiedzi immunologicznej. Dotyczy to zarówno odpowiedzi typu humoralnego, jak i komórkowego. Wiąże się to ze zmiennymi niedoborami poszczególnych klas przeciwciał (IgG, IgM, IgA) oraz ze spadkiem liczby i dysfunkcją komórek układu odpornościowego, w tym głównie limfocytów T, ujawniającym się zahamowaniem wytwarzania cytokin, przekazywania sygnałów oraz ekspansji klonalnej. Leczenie immunosupresyjne znalazło zastosowanie w wielu dziedzinach medycyny, takich jak: transplantologia, onkologia, choroby autoimmunizacyjne. Stan immunosupresji można osiągnąć w różnorodny sposób, np. przez zabiegi chirurgicznego usunięcia określonych narządów układu odpornościowego, metody fizyczne (promieniowanie rentgenowskie) czy też metody chemiczne (preparaty farmakologiczne). Najbardziej powszechnym sposobem wywoływania immunosupresji jest podawanie leków immunosupresyjnych, wśród których wyróżnia się m.in.: glukokortykoidy, leki cytostatyczne, leki działające na immunofiliny, przeciwciała monoklonalne. Niestety, oprócz pożądanego działania terapeutycznego stosowaniu immunosupresji mogą towarzyszyć liczne działania niepożądane, związane zarówno z upośledzeniem odporności (podatność na infekcje, w tym te wywoływane przez drobnoustroje oportunistyczne), toksycznym oddziaływaniem na tkanki (nefrotoksyczność, neurotoksyczność), czy też z bezpośrednim wpływem na procesy nowotworzenia. Ograniczeniu tych niepożądanych działań może służyć modyfikacja już istniejących lub poszukiwanie nowych preparatów immunosupresorowych, a także próby opracowania metod kontrolowanej kinetyki uwalniania substancji leczniczej. Nowatorskie spojrzenie na zastosowania immunosupresji dotyczy wysiłków podejmowanych na rzecz spersonalizowania leczenia immunosupresyjnego przez udział wysoce zaawansowanych technik genetycznych.